"น้อย" แต่ "มาก"
ระหว่างการเข้าเงียบกับคณะชีวิตแพร่ธรรมคณะหนึ่ง
ในชั่วโมงของการรำพึง...
ผมได้เดินไปตามชายทะเล เดินไปบนพื้นทราย
กลางแสงอาทิตย์ที่แผดเผาเจิดจ้า เป็นเวลานานกว่าหนึ่งชั่วโมง
โดยที่ไม่ได้หยุดพักหรือลงไปสัมผัสกับน้ำทะเลเลย
ความรู้สึกของผมตอนนั้น...
ผมรู้สึกร้อนมากๆ กระวนกระวายใจเอามากๆ
และที่สำคัญคือกระหายหาน้ำมากๆ อยากดื่มน้ำ อยากสัมผัสกับน้ำ
และเมื่อหมดเวลาของชั่วโมงการรำพึง...
ผมได้นำเท้าของผมจุ่มลงในน้ำทะเล
ความรู้สึกของผมตอนนั้น...
รู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างได้รับการปลดปล่อย
ความร้อน ความกระหาย ความกระวนกระวายต่างๆ มันหายไปหมด
เพียงแค่การจุ่มเท้าลงไปในน้ำทะเลเท่านั้น
ข้อคิดที่ได้จากการรำพึงนี้...
รู้สึกถึง "การประกาศข่าวดี" ของพระเยซูคริสต์
แก่ผู้ที่มีความต้องการกระหายหาการปลดปล่อยให้เป็นอิสระ
จากพันธนาการของความทุกข์และการจมอยู่ในความบาปทั้งปวง
ซึ่งแม้เพียงการกระทำบางสิ่งบางอย่างที่มนุษย์นั้นอาจจะเห็นว่าเป็นสิ่งเล็กๆ น้อยๆ
แต่ผลที่เกิดขึ้นนั้นช่างมากมายเหลือเกินสำหรับผู้ที่มีความกระหายหาสิ่งๆ นั้น
และที่สำคัญ...
งานนี้เป็นของ "พระเป็นเจ้า"
เราจึงเป็น "ผู้ร่วมงานของพระเป็นเจ้า"
เพราะฉะนั้นจงอย่ากลัวอย่ากังวลที่จะเป็น "ธรรมทูตผู้ประกาศข่าวดีของพระเยซูคริสต์"
จงวาง "มือน้อยๆ ของเรา"
เอาไว้ใน "พระหัตถ์ทรงฤทธิ์ของพระเจ้า"
แล้วสิ่ง "อัศจรรย์" มากมายจะบังเกิด
Amen.
