อะไรอยู่ในมือ
ครั้งหนึ่งผมได้นั่งรถตู้เพื่อจะเดินทางข้ามจากจังหวัดหนึ่งไปยังอีกจังหวัดหนึ่ง
ผมนั่งข้างๆ กับผู้หญิงคนหนึ่ง นั่งห่างกันประมาณสองช่วงเบาะ เมื่อรถออกไปได้สักพัก
เธอก็หลับสัปหงกด้วยความเหนื่อยล้า (น่าจะปวดคอน่าดู)
ผมอยากจะช่วยเธอแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง จะเอาไหล่ไปให้เธอซบมันก็จะดูไม่งาม
ผมก็เลยพูดกับพระเจ้าไปว่า "พระองค์...ลูกต้องทำยังไงดี?"
พระเจ้าก็ได้ตรัสในใจผมว่า "ลูกมีอะไรอยู่ในมือก็ใช้สิ่งนั้นแหละ"
ผมก็นึกขึ้นได้ว่ากระเป๋าเดินทางของผมนี่แหละที่พอจะให้ใช้เป็นที่พิงหนุนได้
เพราะมันใบใหญ่พอสมควรและวันนั้นก็ใส่ข้าวของลงไปเยอะมากๆ จนเต็มกระเป๋าอีกต่างหาก
ผมจึงบอกเธอไปว่า "ให้ใช้กระเป๋าของผมเป็นที่พิงและหนุนนอนได้"
เธอก็รับเอาไว้แล้วก็กล่าวขอบคุณผม และเธอก็ใช้กระเป๋าของผมพิงและหนุนนอน
ไปจนถึงที่หมายปลายทาง
จากเหตุการณ์นี้ทำให้ผมสำนึกได้ว่า....
"การแบ่งปันความรักของพระเจ้าสู่เพื่อนพี่น้อง" หรือแม้กระทั่ง
"การประกาศข่าวดีของพระเยซูเจ้า" นั้น ไม่จำเป็นที่จะต้องเริ่มจาก "สิ่งที่ยิ่งใหญ่"
เราสามารถเริ่มได้จาก "สิ่งที่เรามีอยู่ในมือของเรา" มันอาจจะเป็นสิ่งที่ดูเล็กๆ น้อยๆ
แต่นั่นก็คือ "พระพรของพระเป็นเจ้า" ที่มีให้แก่เราแต่ละคน และที่สำคัญก็คือ....
"ไม่มีพระพรใดที่เล็กเกินไป"
No give is too small.
